قالی‌ها فرش‌هایی هستند که با نخ‌های عمودی به نام تار یا آریس و تارهای افقی به نام پود، صلیب، ارگچ، آراژچکی یا ارگچ، با همان دو رو و بدون پرز بافته می‌شوند. گاهی به دیگر حصیرهای مسطح بافته شده مانند سیسیم (سسیم)، زیلی (سیلی)، سماق که با جلو بردن تارها به صورت عمودی یا افقی یا پرش چند تار نقوش دوزی می شود، گلیم نیز می گویند.
بعد از بافت گلیم در ایران فرش 9 متری فرهی بافته شد که امروزه فروش بسیاری را به خود اختصاص داده است.
احمد وفیک پاشا در توصیف فرش از اصطلاح فرش نازک و بدون پرز استفاده کرد. معروف است که ترکها فرش، قالیچه، حصیر نمدی را کتوز/کیویز/کیدیز می نامند. امروزه در برخی از مناطق آناتولی از این نام ها استفاده می شود.
گمان می رود این قالی که یکی از حصیرهای مسطح بافته شده است، بیش از 4000 سال سابقه دارد. قدیمی ترین قطعه بافته شده با تکنیک گلیم که تا به امروز باقی مانده است، هجدهم است. متعلق به دوره سلسله و متعلق به چهارم است. از مقبره توتموسیس (1425-1408 قبل از میلاد) کاوش شد.
فن قالی بافی که به این نام معروف است زیرا در ناحیه گوردس استان مانیسا بیشترین کاربرد را دارد، به عنوان «گره ترکی (گره گوردس)» وارد ادبیات جهانی شده است. دو نوع از این گره وجود دارد.
به شکل گره هایی که در استان های ما در منطقه آناتولی مرکزی استفاده می شود. نخ گرهی است که دور جفت تار ابتدا در جلو و سپس در پشت بسته می شود.
در گره مورد استفاده در استان های ما در منطقه آناتولی غربی، برعکس همان فرآیند اعمال می شود. این تغییر بر کیفیت فرش تاثیر نمی گذارد، فقط پرز بری فرش های بافته شده در آناتولی غربی آسان تر است.
به نام گره سینوسی معروف است که به نام منطقه ای در غرب ایران نامگذاری شده است. در این گره؛ نخ را فقط به سیم جلوی جفت تار می‌بندند، با رد شدن از پشت تار دیگر سفت می‌شوند و پایین می‌کشند. در فرش های گره دار ایرانی نیز از دو نخ پود استفاده می شود.
بدون دیدگاه